75 Perque tuas, rex ime, domos, ubi sanguine nigro Dicitur umbrarum detinuisse greges. Spirat et occultum peetus, et ora, Jovem. Esse putas tanti noscere siquid agam) Faustaque sacratis sæcula pacta libris; Qui suprema suo cum Patre regna colit; Et subito elisos ad sua fana deos. Illa sub auroram lux mihi prima tulit. Tu mihi cui recitem, judicis instar eris. 10 ELEG. VII. ANNO ÆTATIS 19, Et Paphio vacuum pectus ab igne fuit. Atque tuum sprevi, maxime, numen, Amor. Conveniunt tenero mollia bella duci : Hæc sunt militiæ digna tropæa tuæ. Non valet in fortes ista pharetra viros. Promptior, et duplici jam ferus igne calet. Attulerat primam lux tibi, Maie, diem: Nec matutinum sustinuere jubar. Prodidit astantem mota pharetra deum: Te quoque pressa manent patriis meditata cicutis. His English "Ode on the Nativity." This he means to submit to Deodate's inspeotion. “You shall next have some of my English poetry.” The transitions and connexions of this Elegy are conducted with skill and address of a master, and form a train of allusions and digressions productive of fine sentiment and poetry. From a trifling and unimportant circumstance, the reader is gradually led to great and lofty imagery.-T. Warton. * At mihi adhuc refugam quærabant lumina noctem, Nec matutinum sustinuere jubar. Here is the elegance of poetical expression : but he really complains of the weakness of his eyes, which began early. He has "light unsufferable," -“ Ode Nativ." V.8.T. WARTON. 15 20 25 30 85 Talis in æterno juvenis Sigeius Olympo Miscet amatori pocula plena Jovi; Thiodamantæus Naide raptus Hylas. Addideratque truces, nec sine felle, minas: “Nunc, mea quid possit dextera, testis eris : Et faciam vero per tua damna fidem. Edomui Phæbum, cessit et ille mihi; Certius et gravius tela nocere mea. Qui post terga solet vincere, Parthus eques : Inscius uxori qui necis auctor erat. Herculeæque manus, Herculeusque comes. Hærebunt lateri spicula nostra Jovis. Et tua non leviter corda petenda mihi : Nec tibi Phæbæus porriget anguis opem." Evolat in tepidos Cypridos ille sinus. Et mihi de puero non metus ullus erat : Et modo villarum proxima rura placent. Splendida per medias itque reditque vias; Fallor? An et radios hinc quoque Phæbus habet ? SO 55 * Cydoniusque mihi, &c. Perhaps indefinitely, as the “Parthus eques,” just before. The Cydonians were famous for hunting, which implies archery. If a person is here intended, he is most probably Hippolytus. Cydon was a city of Crete. But then he is mentioned here as an archer. Virgil ranks the Cydonians with the Parthians for their skill in the bow, “ Æn.” xii. 852.-T. Warton. y Et ille, &c. Cephalus, who unknowingly shot his wife Procris.-T. WARTON. 2 Est etiam nobis ingens quoque victus Orion. Orion was also a famous hunter.-T. WARTON. a Nec tibi Phæbæus porriget anguis opem. “No medicine will avail you : not even the serpent, which Phæbus sent to Rome to cure the city of a pestilence." Ovid, “Metam." xv. 742.—T. WARTOX. b Turba, &c. In Milton's youth, the fashionable places of walking in London were Hyde-Park, and Gray's-Inn Walks.-T. Warton. Hæc ego non fugi spectacula grata severus ; Impetus et quo me fert juvenilis, agor; Neve oculos potui continuisse meos. Principium nostri lux erat illa mali. Sic regina deum conspicienda fuit. Solus et hos nobis texuit ante dolos : Et facis a tergo grande pependit onus : Insilit hinc labiis, insidet inde genis: Hei mihil mille locis pectus inerme ferit. Uror amans intus, flammaque totus eram. Ablata est oculis, non reditura,meis. Et dubius volui sæpe referre pedem. Raptaque tam subito gaudia flere juvat. Inter Lemniacos præcipitata focos : Vectus ab attonitis Amphiaraus equis. Nec licet inceptos ponere, neve sequi. Vultus, et coram tristia verba loqui ! preces ! Ponar in exemplo primus et unus ego. amoris, Nate dea, jaculis, nec minus igne, potens : Solus et in superis tu mihi summus eris. Nescio cur, miser est suaviter omnis amans: 85 90 95 d 102 c Non reditura. He saw the unknown lady, who had thus won his heart, but once. The fervour of his love is inimitably expressed in the following lines.—TODD. d Deme meos tandem, verum nec deme, furores ; Nescio cur, miser est suaviter omnis amane. There never was a more beautiful description of the irresolution of love. He wishes Tu modo da facilis, posthæc mea siqua futura est, Cuspis amaturos figat ut una duos. Hæc ego, mente Olim læva, studioque supino, Nequitiæ posui vana tropaea meæ. Indocilisque atas prava magistra fuit; Præbuit, admissum dedocuitque jugum. Cineta rigent multo pectora nostra gelu; Et Diomedeam vim timet ipsa Venus. 10 EPIGRAMMATUM LIBER. I.-IN PRODITIONEM BOMBARDICAM. Ausus es infandum, perfide Fauxe, nefas, Et pensare mala cum pietate scelus? Sulphureo curru, flammivolisque rotis: II.-IN EANDEM. Quæ septemgemino, Bellua,a monte lates? Parce, precor, donis insidiosa tuis. Astra, nec inferni pulveris usus ope. Et quot habet brutos Roma profana deos: to have his woe removed, but recalls his wish ; preferring the sweet misery of those who love. Thus Eloisa wavers, in Pope's fine poem : Unequal task ! a passion to resign e Hæc ego, &c. These lines are an epilogistic palinode to the last Elegy. The Socratie doctrines of the shady Academe soon broke the bonds of beauty : in other words, his return to the university. They were probably written when the Latin poems were prepared for the press in 1645.-T. Warton. a Quæ septemgemino, Bellua, &c. The Pope, called, in the theological language of the times, “The Beast."-T. WARTOX, 10 10 usque deos. Namque hac aut alia nisi quemque adjuveris arte, III.-IN EANDEM. Et sine quo superum non adeunda domus. Movit et horrificum cornua dena minax. Supplicium, spreta relligione, dabis : Non nisi per flammas triste patebit iter.” Verbaque ponderibus vix caritura suis ! IV.-IN EANDEM. Et Styge damparat, Tænarioque sinu; V.-IN INVENTOREM BOMBARDÆ. Qui tulit ætheream solis ab axe facem; VI.-AD LEONORAM ROMÆ CANENTEM. Obtigit æthereis ales ab ordinibus. Nam tua præsentem vox sonat ipsa Deum. Per tua secreto guttura serpit agens ; Sensim immortali assuescere posse sono. VII.-AD EANDEM. Cujus ab insano cessit amore furens. b Adriana of Mantua, for her beauty surnamed the Fair, and her daughter Leonora Baroni, the lady whom Milton celebrates in these three Latin Epigrams, were esteemed by their conteniporaries the finest singers in the world. When Milton was at Rome, he was introduced to the concerts of Cardinal Barberini, where he heard Leonora sing and her mother play. It was the fashion for all the ingenious strangers, who visited Rome, to leave some verses on Leonora. -T. WARTOX. c Altera Torquatum cepit Leonora. This allusion to Tasso's Leonora, and the turn which it takes, are inimitably beautiful.-T. WARTON. 3 10 |