Explicat ad solem, donec vehit Hesperus umbras.
Tunc etiam haud cessat questus philomela canoros
Audiri modulans; noctem canit illa per omnem.
Argenteis aliæ rivis lacubusque lavare
Pectoraque et molles humeros. Ibi navigat æquor
Remigio crurum, et curvamine colla superbo
Flectit olor, niveas inter nutantia pennas.
Nonnunquam genus hoc stagnis petere alta relictis,
Viribus alarum conniti, et findere nubes.
Ast aliæ terrâ incedunt; cristatus in illis
Gallus, qui lituo taciturnas nuntiat horas
Claricitans; caudamque trahit formosior alter,
Centum quæ radiat stellis, velut iride coelum.

SONG, BY MOORE.

Oh the days are gone when beauty bright

My heart's chain wove,
When my dream of life from morn till night

Was love, still love.
New hope may bloom,
And days may come

Of milder, calmer beam,
But there's nothing half so sweet in life

As love's young dream.
Oh, there's nothing half so sweet in life

As love's young dream.

Though the bard to purer fame may soar

When wild youth's past; Though he win the wise who frown'd before

To smile at last;

THE SAME TRANSLATED.

Οίμοι, πέφευγεν ήμαρ, ότε καρδίας ύφαινε δέσμωμά μοι το κάλλος, το τε φροντίδων όνειρον ήωθεν ηδε νύκτα ήν ουδέν άλλ' έρωτος. τάχ' άν νέα ποτ' ελπίς μαλακώτερόν τε λάμπον φάος ημερών ανέλθοι: αλλ' εν ζόα βρoτεία ουδέν ποθεινον ούτως έρωτος ως όνειρον. 'Αοιδός αν ποθ' ήβης ακολαστίαν περάσας άροιτο κύδος εσθλόν, σοφίαν τε την σκυθρωπόν τρέποι ποτ' είς γέλωτα

He 'll never meet

A joy so sweet

In all his noon of fame,
As when first he sang to woman's ear

His soul-felt flame;
And at every close she blush'd to hear

The one loved name.

Oh, that hallow'd form is ne'er forgot

Which first love traced !
Still it lingering haunts the greenest spot

In memory's waste;
'Twas odour fled
As soon as shed,

'Twas morning's winged dream ; 'Twas a light that ne'er can shine again

On life's dull stream; Oh, 'twas light that ne'er can shine again

On life's dull stream!

αλλ' εν κλέει φλέγοντα ουδέν μιν ώδε τέρψει, ως πυρ και κήρ έθαλπε ότ’ έν ώσιν ήδε κούρης, η δ', ούνομ’ ευτ’ επίσχοι το φιληθεν εξανειπών, ηρευθία κλύουσα. Ουκ άν ποθ' αγνον είδος αποφθίνοι, το πρώτον έγραψ’ έρως νεάζων, χρονιώτατον δε μίμνει το μνήμον ένθα κηρος έν έρημία τέθηλεν οσμή τις ην οποία πνεύσασ' άμ' εσκεδάσθη όναρ πτερωτόν ήoύς: αυγή

τις ή το νωθες ρέος ου δύναιτ' άν αυθις επιφωτίσαι βίοιο.