δεύτερον αλλήλοις συνεκύρσαμεν, ίστατο δ' εγγύς

ήιθέου καλήν όψιν έχουσα κόρη, την βλέπε μειδιόων, ψιθύριζε δε μείλικ εν ώσιν,

οία ποτέ γλυκερώς έψιθύριζεν εμοί ανδρος δ' ουκ άέκουσα βραχίονος είχετο κούρη"

φεύ, φεύ πριν έμος ήν ούτος, έμός γε μόνης και τότ' απ' οφθαλμών δάκρυ μου ρέεν ήν γαρ έρημος,

ήν άθλίη, λυγρής είνεκ' ατασθαλίης. τω ζεύξει μακάριστος Ύμην, ο δε την επι βωμον

χειρός άγων φιλίης όρκια πιστά τεμεί, άϊδίου φιλίης, της ου θέμις έστ' απολαύσαι

ψεύδορκον νύμφην ή φίλον άνδρα προδώ είμι δ' εγώ φαιδρωπός ιδείν τα γαρ άλγεα κρύπτω.

μήτερ έμή κάκοφρον, σή μ’ απόλεσσε τέχνη.

SONG, BY MOORE.

When he who adores thee has left but the name
Of his fault and his sorrows behind,

wilt thou weep, when they darken the fame Of a life that for thee was resign'd ?

Oh say,

Yes, weep; and however my foes may condemn,

Thy tears shall efface the decree :
For heaven can witness, though guilty to them,

I have been but too faithful to theè.

With thee were the dreams of my earliest love ;

Every thought of my reason was thine :
In the last humble prayer to the Spirit above,

Thy name shall be mingled with mine.

Oh, blest are the lovers and friends who shall live

The days of thy glory to see : But the next dearest blessing that Heaven can give

Is the pride of thus dying for thee.

THE SAME TRANSLATED.

Cum sceleris titulos et fati præter acerbi

Nil tibi de fido cive superstes erit,
Tune dabis lachrymas, quod me convicia lædant,

Qui tibi do vitam, terra paterna, meam ?

Sis tu flere memor! tunc, si maledixerit hostis,

Delebunt lachrymæ tristia probra tuæ : Testor enim coelum; quanquam illi justa querela est,

Te nimiâ tantum dicar amâsse fide.

Prima mihi puero arrisit tua dulcis imago,

Unica tu mentis cura virilis eras :
Et Domino moriens cum verba precantia fundam,

Juncta meum nomen vota tuumque ferent.

Felix, quisquis erit tibi sospes amicus, Ierne,

Promissum fatis cum feret hora decus : Carus at hic coelo, vix illi sorte secundus,

Cui licuit pro te sic statuisse mori.

FROM ROMEO AND JULIET.

Rom. He jests at scars, that never felt a wound.

а.
But soft! what light from yonder window breaks ?
It is the east, and Juliet is the sun ! -
Arise, fair sun, and kill the envious moon,
Who is already sick and pale with grief,
That thou her maid art far more fair than she :
Be not her maid, since she is envious;
Her vestal livery is but sick and green,
And none but fools do wear it: cast it off.-
It is my lady; Oh, it is my love !
Oh that she knew she were !
She speaks, yet she says nothing; What of that?
Her
eye

discourses; I will answer it.
I am too bold; 'tis not to me she speaks :
Two of the fairest stars in all the heaven,
Having some business, do intreat her eyes
To twinkle in their spheres, till they return.

THE SAME TRANSLATED.

This Translation obtained the Porson Prize. Some alterations

have since been made.

ΡΩΜ. Ούλαίς γελά τις τραυμάτων άπειρος ών.

τί δήτ' εκείνης θυρίδος εξέλαμψε φως;
έως άρ' ήν τόδ', ήλιος δ' Ιουλία.
ανέλθε, καλλιφεγγες ήλιε, κτενών
φθονεραν σελήνην, ή τέτηκεν άλγεσι,
σου της γε δούλης καλλονή νικωμένη.
τίτη φθονούση λάτρις ει; τί σοι μέλει
έσθημα παρθένειον; ως μελαγχολεϊ,
μωραί τε νιν φορούσι: σοι δ' εκδυτέα.
δέσποιν' έμή πέφηνε, καρδίας έμής
τα φίλταθ'· ως γαρ ειδέναι τόδ' ώφελε.
φωνεί τι, φωνεί κούδεν είφ' όμως τι μήν;
όσσων με σαίνει φθέγμα" τούτ' αμείψομαι.
άγαν η αναιδής είμ' έμ' ου προσεννέπει :
αλλ' αστέρ' ασχολούντε καλλίστω τινε
λίσσεσθον αυτής όμματ’, έστε δή πάλιν
κνήσθον, εν τοις οίσιν αυγάζειν κύκλοις.