L'ottimo dal miglior dopo scegliea Quanti nacquero in Flora O in lei del parlar Tosco appreser l'arte, Il mondo fatta eterna in dotte carte, E parlafti con lor nell' opre loro. Nell' altera Babelle Per te il parlar confuse Giove in vano, Che per varie favelle Di se stessa trofeo cadde fu'l piano: Ch'Ode oltr' all Anglia il fuo piu degno Idioma Spagno, Francia, Toscana, e Grecia e Roma. I piu profondi arcani Ch' occulta la natura e in cielo e in terra Ch' à Ingegni sovrumani Troppo avara tal' hor gli chiude, e serra, Non batta il Tempo l'ale, Fermifi immoto, e in un fermin fi gl'anni, Scorron di troppo ingiuriofi a i danni; Che Che s'opre degne di Poema o ftoria Dammi tua dolce Cetra Se vuoi ch'io dica del tuo dolce canto, Di farti huomo celefte ottiene il vanto, I o che in riva del Arno Tento fpiegar tuo merto alto, e preclaro E ad ammirar, non a lodarlo imparo ; Del fig. Antonio Francini gentilhuomo Fiorentino. JOANNI MILTONI LONDINENSI, Juveni patria, virtutibus eximio, VIRO IRO qui multa peregrinatione, studio cuncta orbis terrarum loca perfpexit, ut novus Ulyfses omnia ubique ab omnibus apprehenderet: Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ fic revivifcunt, ut idiomata omnia fint in ejus laudibus infacunda; Et jure ea percallet, ut admirationes et plaufus populorum ab propria fapientia excitatos intelligat : Illi, cujus animi dotes corporifque fenfus ad admirationem commovent, et per ipfam motum cuique auferunt; cujus opera ad plaufus hortantur, sed § venuftate vocem laudatoribus adimunt. Cui in memoria totus orbis; in intellectu fapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia; harmonicos cœleftium fphærarum fonitus aftronomia duce audienți; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo defcribitur magiftra philofophia legenti; antiquitatum latebras, vetuftatis excidia, eruditionis ambages, comite affidua autorum lectione, Exquirenti, reftauranti, percurrenti. At cur nitor in arduum? Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non fufficiant, nec hominum ftupor in laudandis fatis eft, reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis de-' bitum admirationis tributum offert Carolus Datus Patricius Florentinus, Tanto homini fervus, tantæ virtutis amator.. § Vaftitate. Edit. 1645. ELE ELEGIARUM LIBER PRIMUS. Elegia prima ad CAROLUM DEODATUM. TA ANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, Pertulit et voces nuncia charta tuas; Pertulit occiduâ Devæ Ceftrenfis ab orâ Vergivium prono quà petit amne falum. Multùm crede juvat terras aluiffe remotas 5 10 Pectus amans noftri, tamque fidele caput, Quòdque mihi lepidum tellus longinqua fodalem Debet, at unde brevi reddere jussa velit. Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ, Meque nec invitum patria dulcis habet. Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum, Nec dudum vetiti me laris angit amor. Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles, Quàm male Phœbicolis convenit ille locus! Nec duri libet ufque minas perferre magistri Cæteraque ingenio non fubeunda meo. Si fit hoc exilium patrios adiiffe penates, Et vacuum curis otia grata fequi, Non ego vel profugi nomen, fortemve recufo, Lætus et exilii conditione fruor. Sf 2 15 O utinam vates nunquam graviora tulisset Non tunc Ionio quicquam ceffiffet Homero, Et vocat ad plaufus garrula fcena fuos. Detonat inculto barbara verba foro; Sæpe novos illic virgo mirata calores 30 35 Quid fit amor nefcit, dum quoque nefcit, amat. Sive cruentatum furiofa Tragoedia fceptrum Quaffat, et effufis crinibus ora rotat, Et dolet, et fpecto, juvat et spectaffe dolendo, Gaudia, et abrupto flendus amore cadit, Seu mæret Pelopeia domus, feu nobilis Ili, 40 45 Aut luit inceftos aula Creontis avos. Sed neque fub tecto femper nec in urbe latemus, Irrita nec nobis tempora veris eunt. Nos |