XIX. An omnia habeant suum ubí. AFFR. OCEANUM porrecta ultra, solisque meatus, Quin dulces inter lucos, arbustaque circum Nec tamen hæc quisquam scelerata labe gravatus At sacræ castorum animæ, quas purior intra Sedem utcunque piis tribuant post funera vates, XX. An detur Sympathia. AFFR HÆC tibi mosta inter recubans, Abelarde, sepulcra, Antra inter media, et pallentes nocte recessus, Hic Divûm gelidis simulacra rigentia saxis, Et suus obscuris mœnibus horror inest. Et sæpe in somno te circumfusa jacentem Et modo marmorei propter penetralia fani Si tandem exuto corpore, cedet amor. XXI. An Ars imitetur Naturam. AFFR. QUÆ tibi perpetuis orta est sub solibus herba, Sint illi sua temperies, et propria vitæ Et premere, et tenui spargere fontis aqua; Deinde fimo pingui obducas, deinde instrue mollem, Quin etiam et vitreo sospes sub tegmine, solem Planta novos extemplo animos, nova semina vitæ Seu gelido succo æstivum relevare calorem Promta, vaga cucumis stirpe pererret humum ; Seu gremium liquido distendat nectare, et alte XXII. An diversa possint esse in eodem Subjecto. AFFR. ASPERA ubi Prochyta, atque interno sulfure fumans Inarime æquoreas ardua frangit aquas; Littora Baiarum et Miseni ingentia saxa In placidum curvant æquora magna sinum. Castaneæque altis imminet umbra jugis. Tum mare turbari, fremituque assurgere ab imo Quaque oculos flectas, cladis vestigia tophus FINIS. LONDON: Printed by A. SPOTTISWOODE, |