Imágenes de páginas
PDF
EPUB

reatu, nec non et ab hostium potestate non posse erui; sed obligatum noxia opificis sui prædestinatione in tartarum demergi.

REMIGIUS.

Nec compellit aliquem hujus prædestinationis fides, quasi per fidem Christi et sacramentum baptismi, a primi parentis lapsu, et a suorum scelerum reatu sive hostium potestate non posse erui: sed verissime præstat omnibus electis, ut sint "agentes" semper gratias Deo et Patri, qui dignos eos fecit in partem sortis sanctorum in lumine; qui eripuit illos de potestate tenebrarum; et transtulit in regnum Filii dilectionis suæ." Nec reprobis noxia est opificis sui, id est, Dei prædestinatio; quæ perseverantem et indomabilem iniquitatem ipsorum justissime punit; cujus mole et gravissimo onere oppressi demerguntur in tartarum, descendentes in profundum tanquam lapis, et summersi quasi plumbum in aquis vehementibus. Quod etiam liber Apocalypsis de tota civitate hujus seculi, id est, universa multitudine damnatorum terribiliter, extremo judicio, futurum significat et denunciat, dicens: "Et sustulit unus angelus fortis lapidem quasi molarem magnum, et misit in mare, dicens: Hoc impetu mittetur Babylon, magna illa civitas, et ultra jam non invenietur."

Quæ cum ita sint; deposita omni contentionis animositate, deposita novitatum præsumptione, agnoscamus fideliter divinam veritatem, sequamur obedienter paternam auctoritatem. Caveamus vigilanter erroris et mendacii fallacissimam vanitatem: servantes, Deo auxiliante, semel depositum nobis veræ fidei inviolatum thesaurum ; et fugientes profanas vocum novitates, atque oppositiones falsi nominis scientiæ, quam quidam promittentes circa fidem exciderunt.

w Coloss. cap. 1. ver. 12, 13.

Apoc. cap. 18. ver. 21.

CAP. VI.

Synodi Carisiacæ adversus Gotteschalcum acta: cum Remigii Lugdunensis in eadem censura.

ACCEPTA synodali epistola Rabani, Hincmarum ad eum rescripisse narrat Flodoardus," super Gothescalci (quem idem pontifex a parochia sua ob hæresum semina, quæ spargebat, repulsum, ad eundem cum quibusdam complicibus ipsius direxerat) susceptione vel discussione;" atque iterum, "de hac eadem re, et quid post susceptionem ipsius de eodem egerit, qualemve invenerit ipsius vesaniam, consilium ab eo rationabilius, quid sibi adversus eum agendum esset, expetentem." Scripsit et ipsi Gotteschalco, "de quibusdam sententiis auctorum, quas non bene," inquit Flodoardus, "intelligebat vel exponebat, maxime PROSPERI: quarum sensum per sententias præcipue beati Augustini exponit, et cæteros idoneos proponit testes apostolicæ fidei doctores; quorum sequendam in omnibus admonet esse doctrinam, ostenditque testimoniis manifestis, Deum et bona præscire et mala; sed mala tantum præscire, bona vero et præscire et prædestinare: (unde præscientia esse potest sine prædestinatione: prædestinatio autem non potest esse sine præscientia :) et quia bonos præscivit et prædestinavit; malos autem præscivit tantum, non prædestinavit; nec ut perirent sua præscientia compulit. Cui definitioni subscribere idem Gotteschalcus pertinacissime recusavit."

Literas quoque Hincmarus, " pro recipiendo et adducendo ad judicium Gotteschalco," scripsit ad Rothadum Suessonicum episcopum ; sub cujus potestate Orbacense fuit monasterium, ex quo Gotteschalcus profectus fuerat.

a Flodoard. lib. 3. hist. cap. 21. c Ibid. cap. 21.

b Ibid. cap. 28.

Unde adductus est ille Carisiacum, ubi regium erat palatium, add Isaram fluvium positum: quo non Hincmarus modo cum Rothado et aliis qui ipsi suberant episcopis, sed Wenilo etiam Senonensis archiepiscopus, et aliarum provinciarum aliquot episcopi, regiorum negotiorum occasione convenerant. Eorum qui conventui interfuerunt nomina, et sententiam in Gotteschalcum ab eis latam, Hincmarus in posteriore opere, quod adversus eum ad Karolum regem scripsit, ita explicat.

"Indef," inquit, "in synodali conventu in Carasiaco palatio iterum auditur Gotteschalcus ab episcopis, et cæteris quamplurimis viris ecclesiasticis, atque religiosis, qui eidem synodo interfuerunt, videlicet Wenilone Senonensium archiepiscopo, Hincmaro Remorum episcopo, Fulcoino Morinensium episcopo, Teuderico Cameracensium episcopo, Hrothado Suessonicæ civitatis episcopo, Ragenario Ambianensium episcopo, Immone Noviomagensium episcopo, Erpoino Silvanectensium episcopo, Lupo Catalaunensium episcopo, Yrminfrido Beluacensium episcopo, Pardulo Laudunensium episcopo, Teutboldo provinciæ Lugdunensis et Lingonicæ civitatis episcopo, Gernobrio Turonensium provinciæ episcopo, Rigboldo Remorum chorepiscopo, Witao Camaracensium chorepiscopo, et aliis, qui nunc Dei gratia episcopi ordinati, tunc autem jam dicta synodo cum episcopis suis secundum ecclesiasticum morem adfuerunt. Wenilo scilicet, tunc cum Ragenario patre suo, nunc autem Rotomagensium archiepiscopus, Æneas notarius sacri palatii, et modo Parisiorum episcopus, Isaac diaconus Parduli, et nunc Lingonicæ civitatis episcopus. Sed et venerabiles abbates synodo ipsi interfuere, Ratbertus Corbeiæ, Bavo Orbacis, et Halduinus Altivillaris monasterii, aliique domini sacerdotes et diaconi. Vulfadus quoque Remorum metropolis œconomus, et Rodoaldus archidiaconus, cum aliis sequentibus cleri ordinibus. In quorum præsentia idem Gothescalcus, sicut et in Moguntina civitate, inventus hæreticus,

d Ann. DCXLIX.

• Unde et concilium hoc Senonense Andreas Duvalius appellat, in notis ad librum Ecclesiæ Lugdunens. de tribus epistolis.

f Concil. Galliæ, tom. 3. pag. 65, 66.

atque incorrigibilis, honore presbyterali, quem per Rigboldum chorepiscopum, cum esset Suessonicæ parochia monachus, inscio civitatis suæ episcopo, usurpaverat potius quam acceperat, abjectus, et pro sua irrevocabili contumacia, secundum leges et Agathenses canones, et regulam sancti Benedicti, ut improbus virgis cæsus, sicut decreverant Germaniæ provinciarum episcopi, ne aliis noceret qui sibi prodesse nolebat, ergastulo est retrusus."

Sententiæ vero in eum prolatæ formula fuit hujusmodi. Ecclesiasticah sententia in pertinacissimum Gotescalcum, propter incorrigibilem obstinationem illius, in synodo apud Carisiacum habita a duodecim episcopis, ecclesiastico vigore prolata.

"Frater Gotescalc, sacrosanctum sacerdotalis mysterii officium, quod irregulariter usurpasti, et in cunctis moríbus et pravis actibus, atque perversis doctrinis eo hactenus abuti non pertimuisti, judicio Spiritus Sancti cujus gratiæ munus est sacerdotale officium, per virtutem sanguinis Domini nostri JESU Christi noveris tibi esse, si quo modo suscepisti, sublatum, et ne ulterius eo fungi præsumas penitus interdictum. Insuper, quia et ecclesiastica et civilia negotia, contra propositum et nomen monachi conturbare, contemnens jura ecclesiastica, præsumpsisti; durissimis verberibus te castigari, et secundum ecclesiasticas regulas ergastulo retrudi, auctoritate episcopali decernimus: et, ut de cætero doctrinale tibi officium usurpare non præsumas, perpetuum silentium ori tuo virtute æterni verbi imponimus."

Eorundem actorum meminit etiam Hincmarus in epistola ad Nicolaum I. "Postea," inquit, de Gotteschalci causa verba faciens, "a Belgica Remorum," hoc est, Belgicæ secundæ, quæ Remorum metropoli suberat, "ac Galliarum (fort. aliarum) provinciarum episcopis auditus, et inventus hæreticus, quia resipiscere a sua pravitate non voluit, ne aliis noceret, qui sibi prodesse nolebat, judicio præfatarum provinciarum episcoporum, in nostra parochia (quoniam Rothadus, de cujus parochia erat, illi nesciebat resistere; et novitates amans, timebatur a nobis, ne dis

Concil. Agathens. can. 38.
VOL. IV.

h Ibid. pag. 680.

ceret prava sentire, qui noluit discere recta docere): neve idem Gothescalcus, cum aliis communem vitam ducens, errori suo faceret esse communes, monasteriali custodia mancipatus est; docente apostolo : Hæreticum hominem post primam et secundam correptionem devita, sciens, subversum esse hujusmodi, et proprio judicio condemnatum. Qui, ut Leo papa de Eutyche dicit, cum videret insipientiæ suæ sensum catholicis auribus displicere, revocare se a sua opinione debuerat, nec ita Ecclesiæ præsules commovere, ut damnationis sententiam meretur excipere. Quam utique, si in suo sensu voluerit permanere, nullus poterit relaxare. A qua damnatione si voluisset ad sensum catholicum resipiscere, paratus semper fui, et sum, quoniam sic venerabiles judicaverunt episcopi, eum in Catholicæ Ecclesiæ communionem recipere, sicut ei jubeo quæ sunt corpori necessaria ministrare."

Et in literis hac de re ad Lugdunensem Ecclesiam scriptis: "Quapropter'," inquit, " ad episcoporum eum præ"ad sentiam, qui tunc regio mandato pro negotiis regis apud Carisiacum accersiti erant, in præsentiam etiam domini Wenilonis, qui illuc convenerat, producere studui: ubi multis audientibus, nihil dignum ratione vel dixit, vel interrogatus respondit; sed ut arreptitius, cum quid rationabiliter responderet non habuit, in contumelias singulorum prorupit, et propter impudentissimam insolentiam suam, per regulam S. Benedicti, a monachorum abbatibus vel cæteris monachis dignus flagello adjudicatus: et, quia contra canonicam institutionem civilia et ecclesiastica negotia perturbare studuit indefessus, et se noluit recognoscere vel aliquo modo humiliare profusus, ab episcopis, et secundum ecclesiastica jura, damnatus."

Videamus jam quid ad hæc ex altera parte responderit Remigius, Lugdunensis archiepiscopus. "In his verbis," inquit, "imprimis illud videtur absurdum, quod præfatum miserabilem monachum in judicio episcoporum productum, prius abbates monasteriorum, qui præsentes aderant, ad cædes et flagella judicasse referuntur; et deinde episcopi,

Tit. cap. 3. ver. 10, 11.
Leo, epist. 13.
Eccles. Lugd. de trib. epistolis, pag. 1064. G.

« AnteriorContinuar »