Imágenes de páginas
PDF
EPUB

-side of Cowley." But what are these conceptions? Metaphysical conceits, all the unnatural extravagancies of his English poetry; such as will not bear to be clothed in the Latin language; much less are capable of admitting any degree of pure Latinity. I will give a few instances, out of a great multitude, from the Davideis.

Hic sociatorum sacra constellatio vatum,
Quos felix virtus evexit ad æthera, nubes
Luxuriæ supra, tempestatesque laborum.

Again,

At mare immensum oceanusque Lucis
Jugitèr cœlo fluit empyræo ;

Hinc inexhausto per utrumque mundum
Funditur ore.

Milton's Latin poems may be justly considered as legitimate classical compositions, and are never disgraced with such language and such imagery. Cowley's Latinity, dictated by an irregular and unrestrained imagination, presents a mode of diction half Latin and half English. It is not so much that Cowley wanted a knowledge of the Latin style, but that he suffered that knowledge to be perverted and corrupted by false

Temporis ingreditur penetralia celsa fu- and extravagant thoughts. Milton was a more

turi,

Implumesque videt nidis cœlestibus annos. And, to be short, we have the Plusquam visus aquilinus of lovers, Natio verborum, Exuit vitam aeriam, Menti auditur symphonia dulcis, Natura archiva, Omnes symmetria sensus congerit, Condit aromatica prohibetque putescere laude. Again, where Aliquid is personified, Monogramma exordia mundi.

It may be said, that Cowley is here translating from his own English Davideis. But I will bring examples from his original Latin poems. In praise of the spring.

Et resonet toto musica verna libro ; Undique laudis odor dulcissimus halet,

&c.

And in the same poem in a party worthy of the
pastoral pencil of Watteau.

Hauserunt avide Chocolatam Flora venus-
que.

Of the Fraxinella,

Tu tres metropoles humani corporis armis Propugnas, uterum, cor, cerebrumque, tuis.

He calls the Lychnis, Candelabrum ingens.

perfect scholar than Cowley, and his mind was more deeply tinctured with the excellencies of ancient literature. He was a more just thinker, and therefore a more just writer. In a word, he had more taste, and more poetry, and consequently more propriety. If a fondness for the Italian writers has sometimes infected his English poetry with false ornaments, his Latin verses, both in diction and sentiment, are at least free from those depravations.

Some of Milton's Latin poems were written in his first year at Cambridge, when he was only seventeen: they must be allowed to be very correct and manly performances for a youth of that age. And considered in that view, they discover ancient fable and history. I cannot but add, an extraordinary copiousness and command of that Gray resembles Milton in many instances. Among others, in their youth they were both strongly attached to the cultivation of Latin poetry. WARTON.

ELEGIARUM

LIBER.

ELEG. I. AD CAROLUM DEODATUM.'

Cupid is Arbiter formæ criticus. Ovid is Anti-TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, quarius ingens. An ill smell is shunned Olfactus tetricitate sui. And in the same page, is nugatoria pestis.

But all his faults are conspicuously and collectively exemplified in these stanzas, among others, of his Hymn on Light.

Pulchra de nigro soboles parente,
Quem Chaos fertur peperisse primam,
Cujus ob formam bene risit olim
Massa severa!

Risus O terræ sacer et polorum,
Aureus vere pluvius Tonantis,
Quæque de cælo fluis inquieto
Gloria rivo!-

Te bibens arcus Jovis ebriosus
Mille formosos revomit colores,
Pavo cœlestis, variamque pascit
Lumine caudam.

Lucidum trudis properanter agmen :
Sed resistentum super ora rerum
Lenitèr stagnas, liquidoque inundas
Cuncta colore:

Pertulit et voces nuncia charta tuas ;
Pertulit, occiduâ Devæ Cestrensis ab orå
Vergivium prono quà petit amne salum.
Multùm, crede, juvat terras aliuisse remotas

Pectus amans nostrî, támque fidele caput,
Quódque mihi lepidum tellus longinqua sodalema
Debet, at unde brevi reddere jussa velit.
Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ,
Méque nec invitum patria dulcis habet.
Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum,
Nec dudum vetiti me laris angit amor.

1 Charles Deodate was one of Milton's most intimate friends. He was an excellent scholar, and practised physic in Cheshire. He was educated with our author at St. Paul's school in London ; and from thence was sent to Trinity college Oxford, where he was entered Feb. 7, in the year 1621, at thirteen years of age. Lib. Matric. Univ. Oxon. sub ann. He was born in London and the name of his father, in Medicina DesTM toris, was Theodore. Ibid.

Nuda nec arva placent, nmbrásque negantia
molles:

Quàm malè Phœbicolis convenit ille locus!
Nec duri libet usque minas perferre Magistri,
Cæteraque ingenio non subeunda meo.
Si sit hoc exilium patrios adiisse penates,
Et vacuum curis otia grata sequi,

Non ego vel profugi nomen sortémve recuso,
Lætus et exilii conditione fruor.

O, utinam vates nunquam graviora tulisset
Ille Tomitano flebilis exul agro ;
Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero,
Neve foret victo laus tibi prima, Maro.
Tempora nam licet hîc placidis dare libera Musis,
Et totum rapiunt me, mca vita, libri.
Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri,

Et vocat ad plausus garrula scena suos.
Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres,
Seu procus, aut positâ casside miles adest,
Sive decennali fœcundus lite patronus

Detonat inculto barbara verba foro; Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti, Et nasum rigidi fallit ubique patris ; Sæpe novos illic virgo mirata calores,

Quid sit amor nescit, dum quoque nescit,

amat.

Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum
Quassat, et effusis crinibus ora rotat,
Et dolet, et specto, juvat et spectâsse dolendo,
Interdum et lacrymis dulcis amaror inest:
Seu puer infelix indelibata reliquit

Gaudia, et abrupto flendus amore cadit ;
Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor,
Conscia funereo pectora torre movens :
Seu mæret Pelopeia domus, seu nobilis Ili,
Aut luit incestos aula Creontis avos.
Sed neque sub tecto semper, nec in urbe, late-

mus;

Irrita nec nobis tempora veris eunt.
Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo,
Atque suburbani nobilis umbra loci.
Sæpius bic, blandas spirantia sidera flammas,
Virgineos videas præteriisse choros.
Ah quoties dignæ stupui miracula formæ,

Quæ possit senium vel reparare Jovis !
Ah quoties vidi superantia lumina gemmas,

Atque faces, quotquot volvit uterque polus!
Colláque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant,
Quæque fluit puro nectare tincta via!
Et decus eximium frontis, tremulósque capillos,
Aurea quæ fallax retia tendit Amor!
Pellacésque genas, ad quas hyacinthina sordet
Purpura, et ipse tui floris, Adoni, rubor !
Cedite, laudatæ toties Heroides olim,

Et quæcunque vagum cepit amica Jovem,
Cedite, Achæmeniæ turritâ fronte puellæ,

Et quot Susa colunt, Memnoniámque Ninon;
Vos etiam Danaæ fasces submittite Nymphæ,
Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus :
Nec Pompeianas Tarpëia Musa columnas
Jactet, et Ausoniis plena theatra stolis.

Gloria virginibus debetur prima Britannis ;
Extera, sat tibi sit, fœmina, posse sequi.

Quot tibi, conspicuæ formáque auroque, puellæ
Per medias radiant turba videnda vias.
Creditur huc geminis venisse invecta columbis
Alma pharetrigero milite cincta Venus;
Huic Cnidon, et riguas Simoentis flumine valles,
Huic Paphon, et roseam post habitura Cypron
Ast ego, dum pueri sinit indulgentia cæci,
Moenia quàm subitò linquere fausta paro;
Et vitare procul malefidæ infamia Circes
Atria, divini Molyos usus ope.

Stat quoque juncosas Cami remeare paludes,
Atque iterum raucæ murmur adire Scholæ,
Interea fidi parvum cape munus amici,
Paucáque in alternos verba coacta modos.

ELEG. II. Anno Ætatis 17.

In obin Præconis Academici Cantabrigiensis',
TE, qui, conspicuus baculo fulgente, solebas
Palladium toties ore ciere gregem;
Ultima præconum, præconem te quoque sæva
Mors rapit, officio nec favet ipsa suo.
Candidiora licèt fuerint tibi tempora plumis,

Sub quibus accipimus delituisse Jovem ;
O dignus tamen Hæmonio juvenescere succo,
Dignus in Æsonios vivere posse dies;
Dignus, quem Stygiis medicâ revocaret ab undis
Arte Coronides, sæpe rogante deâ.
Tu si jussus eras acies accire togatas,
Et celer à Phœbo nuntius ire tuo;
Talis in Iliacâ stabat Cyllenius aulâ

Alipes, æthereâ missus ab arce Patris:
Talis et Eury bates ante ora furentis Achillei
Rettulit Atridæ jussa severa ducis.
Magna sepulchrorum regina, satelles Averni,
Sæva nimis Musis, Palladi sæva nimis,
Quin illos rapias qui pondus inutile terræ ;

Turba quidem est telis ista petenda tuis.
Vestibus hunc igitur pullis, Academia, luge,
Et madeant lachrymis nigra feretra tuis.
Fundat et ipsa modos querebunda Elgëia tristes,
Personet et totis nænia mosta Scholis.

ELEG. III. Anno Ætatis 17.

In obitum Præsulis Wintoniensis2.

[ocr errors]

MOESTUS eram, et tacitus, nullo comitante, sede-
Hærebántque animo tristia plura meo: [bam;
Protinus en subiit funestæ cladis imago,
Fecit in Angliaco quam Libitina solo;
Dum procerum ingressa est splendentes marmore
turres,

Dira sepulchrali Mors metuenda face;
Pulsavitque auro gravidos et jaspide muros,
Nec metuit satrapum steinere falce greges.

I The person here commemorated, is Richard Ridding, one of the university-beadles, and a master of arts of Saint John's College, Cambridge. He signed a testamentary codicil, Sept. 23, 1626, proved the eighth day of November

Túque urbs Daraaniis, Londinum, structa co- following. From Registr. Testam. Cantabr.

lonis,

Turrigerum latè conspicienda caput,
Tu nimium felix intra tua monia claudis
Quicquid formosi pendulus orbis habet
Non tibi tot cœlo scintillant astra sereno,
Endymioneæ turba ministra deæ,

WARTON.

2 Lancelot Andrews, bishop of Winchester, had been originally master of Pembroke-ball in Cambridge; but long before Milton's time. He died at Winchester-House in Southwark, Sept, 21, 1626,

Tunc memini clarique ducis, fatrisque verendi,

Intempestivis ossa cremata rogis :

E memini Heroum, quos vidit ad æthera raptos,
Flevit et amissos Belgia tota duces.
At te præcipuè luxi, dignissime præsul,
Wintoniæque olim gloria magna tuæ ;
Delicui fletu, et tristi sic ore querebar,

"Mors fera, Tartareo diva secunda Jovi,
Nonne satis quòd sylva tuas persentiat iras,
Et quòd in herbosos jus tibi detur agros?
Quòdque afflata tuo marcescant lilia tabo,

Et crocus, et pulchræ Cypridi sacra rosa ?
Nec sinis, ut semper fluvio contermina quercus
Miretur lapsus prætereuntis aquæ ?
Et tibi succumbit, liquido quæ plurima cœlo
Evehitur pennis, quamlibet augur, avis.
Et quæ mille nigris errant animalia sylvis ;
Et quot alunt mutum Proteos antra pecus.
Invida, tanta tibi cùm sit concessa potestas,

Quid juvat humanâ tingere cæde manus?
Nobiléque in pectus certas acuisse sagittas,
Semideámque animam sede fugâsse suå ?”
Talia dum lacrymans alto sub pectore volvo,
Roscidus occiduis Hesperus exit aquis,
Et Tartessiaco submerserat æquore currum
Phœbus, ab Eoo littore mensus iter :
Nec mora, membra cavo posui refovenda cubili,
Condiderant oculos nóxque sopórque meos :
Cùm mihi visus eram lato spatiarier agro;

Heu nequit ingenium visa referre meum.
Illic puniceâ radiabant omnia luce,

Ut matutino cùm juga sole rubent.
Ac veluti cùm pandit opes Thaumantia proles,
Vestitu nituit multicolore solum.

Non dea tam variis ornavit floribus hortos

Alcinoi, Zephyro Chloris amata levi.
Flumina vernantes lambunt argentea campos,
Ditior Hesperio flavet arena Tago.
Serpit odoriferas per opes levis aura Favonî,
Aura sub innumeris humida nata rosis.
Talis in extremis terræ Gangetidis oris
Luciferi regis fingitur esse domus.
Ipse racemiferis dum densas vitibus umbras,
Et pellucentes miror ubique locos,
Ecce! mihi subitò Præsul Wintonius astat,
Sidereum nitido fulsit in ore jubar;
Vestis ad auratos defluxit candida talos,

Infula divinum cinxerat alba caput.
Dúmque senex tali incedit venerandus amictu,
Intremuit læto florca terra sono.
Agmina gemmatis plaudunt cœlestia pennis,

Pura triumphali personat æthra tubâ. [lutat,
Quisque novum amplexu comitem cantùque sa-
Hósque aliquis placido misit ab ore sonos;
"Nate, veni, et patrii felix cape gaudia regni,
Semper abhinc duro, nate, labore vaca."
Dixit, et aligera tetigerunt nablia turmæ,

At mihi cum tenebris aurea pulsa quies. Flebam turbatos Cephaleiâ pellice somnos; Talia contingant somnia sæpe mihi!

ELEG. IV. Anno Etatis 18. Ad Thomam Junium præceptorem suum, apud mercatores Anglicos Hamburga agentes, Pastoris munere fungentem'.

Segnes rumpe moras, et nil, precor, obstet eunti
Et festinantis nil remoretur iter.
Ipse ego Sicanio frænantem carcere ventos
Æolon, et virides sollicitabo Deos,
Cæruleámque suis comitatam Dorida Nymphis ;
Ut tibi dent placidam per sua regna viam.
At tu, si poteris, celeres tibi sume jugales,
Vecta quibus Colchis fugit ab ore viri ;
Aut queis Triptolemus Scythicas devenit in oras,
Gratus Eleusinâ missus ab urbe puer.
Atque ubi Germanas flavere videbis arenas,

Ditis ad Hamburgæ mænia flecte gradum, Dicitur occiso quæ ducere nomen ab Hamâ, Cimbrica quem fertur clava dedisse neci. Vivit ibi antiquæ clarus pietatis honore

Præsul, Christicolas pascere doctus oves: Ille quidem est animæ plusquam pars altera nostræ ;

Dimidio vitæ vivere cogor ego.

Hei mihi! quot pelagi, quot montes interjecti,
Me faciunt aliâ parte carere mei!
Charior ille mihi, quàm tu, doctissime Graiûm,
Cliniadi, pronepos qui Telamonis erat;
Quàmque Stagyrites generoso magnus alumno,
Quem peperit Libyco Chaonis alma Jovi.
Qualis Amyntorides, qualis Philyreius heros
Myrmidonum regi, talis et ille mihi.
Primus ego Aonios, illo præunte, recessus
Lustrabam, et bifidi sacra vireta jugi;
Pieriósque hausi latices, Clióque favente,

Castalio sparsi læta ter ora mero.

Flammeus at signum ter viderat arietis Æthon, Induxitque auro lanea terga novo;

Bisque novo terram sparsisti, Chlori, senilem Gramine, bisque tuas abstulit Auster opes: Necdum ejus licuit mihi lumina pascere vultu, Aut linguæ dulces aure bibisse sonos.

Vade igitur,cursúque Eurum præverte sonorum; Quàm sit opus monitis res docet, ipsa vides. Invenies dulci cum conjuge fortè sedentem, Mulcentem gremio pignora chara suo:

Forsitan aut veterum prælarga volumina patrum Versantem, aut veri Biblia sacra Dei ; Cœlestive animas saturantem rore tenelias,

Grande salutiferæ religionis opus.

Utque solet, multam sit dicere cura salutem, Dicere quam decuit, si modò adesset, herum. Hæc quoque, paulùm oculos in humum defixa modestos,

Verba verecundo sis memor loqui:
Hæc tibi, si teneris vacat inter prælia Musis,
Mittit ab Angliaco littore fida manus.
Accipe sinceram, quamvis sit sera, salutem;
Fiat et hoc ipso gratior illa tibi.
Sera quidem, sed vera fuit, quam casta recepit
Icaris à lento Penelopeia viro.

Ast ego quid volui manifestum tollere crimen,
Ipse quod ex omni parte levare nequit ?
Arguitur tardus meritò, noxámque fatetur,

English merchants at Hamburgh, was Milton's private preceptor, before he was sent to Saint Paul's school. This Thomas Young was doctor Thomas Young a member of the Assembly of Divines, where he was a constant attendant, and one of the authors of the book called Smectym

CURRE per immensum subitò, mea litera, pon-nuus, defended by Milton; and who from a Lon

tum,

I, pete Teutonicos læve per æquor agros; Thomas Young, now pastor of the church of

don preachership in Duke's Place was preferred by the parliament to the mastership of Jesus Col lege in Cambridge.

Et pudet officium deseruisse suum.
Tu modò da veniam fasso, veniámque roganti;
Crimina diminui, quæ paruere, solent.
Non ferus in pavidos rictus diducit hiantes,
Vulnifico pronos nec rapi ungue leo.
Sæpe sarissiferi crudelia pectora Thracis
Supplicis ad moestas delicuere preces:
Extensæque manus avertunt fulminis ictus,
Placat et iratos hostia parva Deos.
Jámque diu scripsisse tibi fuit impetus illi,

Neve moras ultra ducere passus Amor;

am vaga Fama refert, heu aantia ver a malo-
rum!

In tibi finitimis bella tumere locis ;
Teque tuámque urbem truculento milite cingi,
Et jam Saxonicos arma parâsse duces.
Te circum latè campos populatur Enyo,

Et sata carne virûm jam cruor arva rigat;
Germanisque suum concessit Thracia Martem,
Illuc Odrysios Mars pater egit equos;
Perpetuóque comans jam deflorescit oliva,

Fugit et ærisonam Diva perosa tubam,
Fugit lo! terris, et jam non ultima virgo.
Creditur ad superas justa volâsse domos.
Te tamen interea belli circumsonat horror,
Vivis et ignoto solus inópsque solo;
Et, tibi quam patrii non exhibuere penates,
Sede peregrinâ quæris egenus opem.
Patria, dura parens, et saxis sævior albis
Spumea quæ pulsat littoris unda tui,
Siccine te decet innocuos exponere fœtus,
Siccine in externam ferrea cogis humum?
Et sinis, ut terris quæraut alimenta remotis

Quos tibi prospiciens miserat ipse Deus,
Et qui læta ferunt de cœlo nuntia, quique,

Quæ via post cineres ducat ad astra, docent?
Digna quidem, Stygiis quæ vivas clausa tenebris,
Eternâque animæ digna perire fame!
Haud aliter vates terræ Thesbitidis olim

Pressit inassueto devia tesqua pede,
Desertásque Arabum salebras, dum regis Achabi
Effugit, atque tuas, Sidoni dira, manus:
Talis et, horrisono laceratus membra flagello,
Paulus ab Æmathiâ pellitur urbe Cilix.
Piscosæque ipsum Gergessæ civis Iesum

Finibus ingratus jussit abire suis.

At tu sume animos; nec spes cadat anxia curis,

Nec tua concutiat decolor ossa metus.
Sis etenim quamvis fulgentibus obsitus armis,
Intenténtque tibi millia tela necem,

At nullis vel inerme latus violabitur armis,
Déque tuo cuspis nulla cruore bibet.
Namque eris ipse Dei radiante sub ægide tutus;
Ille tibi custos, et pugil ille tibi :
Ille, Sionææ qui tot sub moenibus arcis
Assyrios fudit nocte silente viros;
Inque fugam vertit quos in Samaritadas oras
Misit ab antiquis prisca Damascus agris;
Terruit et densas pavido cum rege cohortes,
Aere dum vacuo buccina clara sonat,

Cornea pulvereum dum verberat ungula campum,
Currus arenosam dum quatit actus humum,
Auditúrque hinnitus equorum ad bella ruentum,
Et strepitus ferri, murmuráque alta virûm.
Et tu (quod superest miseris) sperare memento.
Et tua magnanimo pectore vince mala ;
Nec dubites quandoque frui melioribus annis,
Atque iterum patrios posse videre lares.

ELEG. V. Anno Etatis 20.

In adventum veris.

In se perpetuo Tempus revolubile gyro
Jam revocat Zephyros vere tepente novos;
Induitúrque brevem Tellus reparata juventam,
Jámque soluta gelu dulce virescit humus.
Fallor? an et nobis redeunt in carmina vires,
Ingeniúmque mihi munere veris adest ?
Munere veris adest, iterúmque vigescit ab illo,
(Quis putet?) atque aliquod jam sibi poscit

opus.

Castalis ante oculos, bifidúmque cacumen oberrat,
Et mihi Pyrenen somnia nocte ferunt;
Concitáque arcano fervent mihi pectora motu,
Et furor, et sonitus me sacer intus agit.
Delius ipse venit, video Penëide lauro

Implicitos crines; Delius ipse venit.
Jam mihi mens liquidi raptatur in ardua cœli,
Pérque vagas nubes corpore liber eo;
Pérque umbras, pérque antra feror, penetralia
vatum,

Et mihi fana patent interiora deûm ;
Intuitúrque animus toto quid agatur Olympo,
Nec fugiunt oculos Tartara cæca meos.
Quid tam grande sonat distento spiritus ore?

Quid parit hæc rabies, quid sacer iste furor?
Ver mihi, quod dedit ingenium, cantabitur illo;
Profuerint isto reddita dona modo.

Jam, Philomela, tuos, foliis adoperta novellis,
Instituis modulos, dum silet omne nemus:
Urbe ego, tu sylvå, simul incipiamus utrique,
Et simul adventum veris uterque canat.
Vers lo! rediere vices; celebremus honores
Veris, et hoc subeat Musa perennis opus.
Jam sol, Æthiopas fugiens Tithoniaque arva,
Flectit ad Arctöas aurea lora plagas.

Est breve noctis iter, brevis est mora noctis
орасӕ,

Horrida cum tenebris exula illa suis.
Jámque Lycaonius, plaustrumt cœleste, Boötes
Non longâ sequitur fessus ut ante vià;
Nunc etiam solitas circum Jovits atria toto
Excubias agitant sidera rara polo:
Nam dolus, et cædes, et vis cum nocte recessit,
Fortè aliquis scopuli recubans in vertice pastor,
Neve Giganteum Dii timuere scelus.
Roscida cùm primo sole rubescit humus,
Hac, ait, hac certè caruisti nocte puellâ,
Phoebe, tuâ, celeres quæ retineret equos.
Læta suas repetit silvas, pharetrámque resumit
Cynthia, luciferas ut videt alta rotas;

Et, tenues ponens radios, gaudere videtur
Officium fieri tam breve fratris ope.

[ocr errors]

Desere," Phoebus ait, "thalamos, Aurora,
seniles;

Quid juvat effoeto procubuisse toro?
Te manet Æolides viridi venator in herbâ ;
Surge, tuos ignes altus Hymettus habet."
Flava verecundo dea crimen in orè fatetur,

Et matutinos ociùs urget equos.
Exuit invisam Tellus rediviva senectam,

Et cupit amplexus, Phoebe, subire tuos :
Et cupit, et digna est: quid enim formosius illa,
Pandit ut omniferos luxuriosa sinus,
Atque Arabum spirat messes, et ab ore venuto

Mitia cum Paphiis fundit amoma rosis;
Ecce! corronatur sacro frons ardua luce,

Cingit ut Idæam pinea turris Opim;
Et vario madidos intexit flore capillos,
Floribus et visa est posse placere suis.
Floribus effusos ut erat redimita capillos,
Tænario placuit diva Sicana deo.
Aspice, Phoebe, tibi faciles hortantur amores,
Mellitásque movent flamina verna preces :
Cinnameâ Zephyrus leve plaudit odorifer alâ,
Blanditiásque tibi ferre videntur aves.
Nec sine dote tuos temeraria quærit amores
Terra, nec optatos poscit egena toros;
Alma salutiferum medicos tibi gramen in usus
Præbet, et hinc titulous adjuvat ipsa tuos :
Quòd, si te pretium, si te fulgentia tangunt

Munera, (muneribus sæpe coemptus amor) Illa tibi ostentat quascunque sub æquore vasto, Et superinjectis montibus, abdit opes. Ah quoties, cùm tu clivoso fessus Olympo In vespertinas præcipitaris aquas, "Cur te," inquit, "cursu languentem, Phoebe, diurno

Hesperiis recipit cærula Mater aquis ? Quid tibi cum Tethy? Quid cum Tartesside lymphân

Dia quid immundo peruis ore salo ? Frigora, Phoebe, meâ meliùs capabis in umbrâ; Huc ades, ardentes imbue rore comas. Mollior egelidâ veniet tibi somnus in herbâ ; Huc ades, et gremio lumina pone meo. Quáque jaces, circum mulcebit lenè susurrans Aura per humentes corporafus rosas. Nec me (crede mihi) terrent Semelëia fata, Nec Phaetonteo fumidus axis equo : Cùm tu, Phoebe, tuo sapientiùs uteris igni ; Huc ades, et gremio lumina pone meo." Sic Tellus lasciva suos suspirat amores;

Matris in exemplum cætera turba ruunt: Nune etenim toto currit vagus orbe Cupido, Languentésque fovet solis ab igne faces: Insonuere novis lethalia cornua nervis,

Triste micant ferro tela corusca novo: Jámque vel invictam tentat superâsse Dianam, Quæque sedet sacro Vesta pudica foco, Jpsa senescentem reparat Venus annua formam, Atque iterum tepido creditur orta mari. Marmoreas juvenes clamant Hymenæe! per urbes,

Littus, lo Hymen! et cava saxa sonant. Cultior ille venia, tunicâque decentior aptâ,

Puniceum redolet vestis odora crocum: Egrediturque frequens, ad amœni gaudia veris, Virgineos auro cincta puella sinus: Votum est cuique suum, votum est tamen omnibus unum,

Ut sibi, quem cupiat, det Cytherea virum. Nunc quoque septenâ modulatur arundine pastor, Et sua, quæ jungat, carmina Phyllis habet. Navita nocturno placat sua sidera cantu,

Delphinásque leves ad vada summa vocat. Jupiter ipse alto cum conjuge ludit Olympo, Convocat et famulos ad sua festa deos. Nunc etiam Satyri, cùm sera crepuscula surgunt,

Pervolitant celeri florea rura choro ; Sylvanúsque suâ cyparissi fronde revinctus, Semicapérque deus, semideúsque caper. Quæque sub arboribus Dryades latuere vetustis, Per juga, per solos expatiantur agros. Per sata luxuriat fruticetáque Mænalius Pan,

Vix Cybele mater, vix sibi tuta Ceres;" Atque aliquam cupidus prædatur Oreada Fau

nus,

Consulit in trepidos dum sibi Nympha pedes ; Jámque latet, latitánsque cupit malè tecta videri, Et fugit, et fugiens pervelit ipsa capi. Dii quoque non dubitant cœlo præponere sylvas, Et sua quisque sibi numina lucus habet : Et sua quisque diu sibi numina lucus habeto, Nec vos arboreâ, dii, precor, ite domo. Te referant miseris te, Jupiter, aurea terris

Sæcla; quid ad nimbos aspera tela redis ? Tu saltem lentè rapidos age, Phœbe, jugales,

Quà potes, et sensim tempora veris eant ; Brumáque productas tardè ferat hispida noctes, Ingruat et nostro serior umbra polo.

ELEG. VI.

Ad Carolum Deodatum ruri commorantem,

Qui cum Idibus Decemb. scripsisset, et sua carmina excusari postulás; et si solito minùs essent bona, quod inter lautitias, quibus erat ab amicie exceptus, haud satis felicem operam Musis dare se posse affirmabat, hoc hobuit responsum.

MITO tibi sanam non pleno ventre salutem,
Quâ tu, distento, fortè carere potes.
At tua quid nostram prolectat Musa camœnam,
Nec sinit optatas posse sequi tenebras ?
Carmine scire velis quàm te redamémque co-
lámque ;

Crede mihi, vix hoc carmine scire queas. Nam neque noster amor modulis includitur arctis,

Nec venit ad claudos integer ipse pedes. Quàm benâ solennes epulas, hilarémque Decembrem,

Festáque cœlifugam quæ coluere deum, Deliciasque refers, hiberni quadia ruris Haustáque per lepidos Gallica musta focos! Quid quereris refugam vino dapibúsque

poesin ?

[amat. Nec puduit Phoebum virides gestâsse corymAtque hederam lauro præposuisse suæ. [bos, Sæpiùs Aoniis clamavit collibus, Euce!

Mista Thyonëo turba novena choro. Naso Corallais mala carmina misit ab agris: Non illic epulæ, non sata vitis erat. Quid nisi vina, rosásque, racemiferumque Ly

[blocks in formation]
« AnteriorContinuar »