Nobis digna cani, nec te memorâsse pigebit
Carmine tam longo; servati scilicèt Angli
Officiis, vaga diva, tuis, tibi reddimus æqua.
Te Deus, æternos motu qui temperat ignes,
Fulmine præmisso alloquitur, terrâque tremente:
"Fama siles? An te latet impia Papistarum
Conjurata cohors in méque meósque Britannos,
Et nova sceptrigero cædes meditata läcobo?"
Nec plura; illa statim sensit mandata Tonantis,
Et, satis ante fugax, stridentes induit alas,
Induit et variis exilia corpora plumis;
Dextra tubam gestat Temesæo ex ære sonoram.
Nec mora, jam pennis cedentes remigat auras,
Atque parum est cursu celeres prævertere nubes:
Jam ventos, jam solis equos, post terga reliquit:
Et primò Angliacas, solito de more, per urbes
Ambiguas voces, incertáque murmura, spargit:
Mox arguta dolos, et detestabile vulgat
Proditionis opus, nec non facta horrida dictu,
Authorésque addit sceleris, nec garrula cæcis
Insidiis loca structa silet; stupuere relatis
Et paritèr juvenes, paritèr tremuere puellæ,
Effoetique senes paritèr; tantæque ruinæ
Sensus ad ætatem subitò penetraverat omnem.
Attamen interea populi miserescit ab alto
Ethereus Pater, et crudelibus obstitit ausis
Papicolûm; capti pœnas raptantur ad acres:
At pia thura Deo, et grati solvuntur honores;
Compita læta focis genialibus omnia fumant;
Turba choros juvenilis agit: Quintóque No-
Nulla dies toto occurrit celebrator anno.
In obitum Præsultis Eliensis.
Anno Etatis 17.
ADHUC madentes rore squalebant genæ,
Et sicca nondum lumina
Adhuc liquentis imbre turgebant salis,
Quem nuper effudi pius,
Dum mæsta charo justa persolvi rogo
Wintoniensis Præsulis.
Cùm centilinguis Fama, proh! semper mali
Cladisque vera nuntia,
Spargit per urbes divitis Britanniæ,
Populósque Neptuno satos,
Cessisse morti, et ferreis sororibus,
Te, generis humani decus,
Qui rex sacrorum illâ fuisti in insulâ
Quæ nomen Anguillæ tenet.
Tunc inquietum pectus irâ protinùs
Ebulliebat fervidâ,
Tumulis potentem sæpe devovens deam :
Nec vota Naso in Ibida
Concepit alto diriora pectore;
Graiusque vates parciùs
Turpem Lycambis execratus est dolum,
Sponsámque Neobulen suam.
At ecce! diras ipse dum fundo graves,
Et imprecor neci necem,
Audisse tales videor attonitus souos
Leni, sub aurâ, flamine:
"Cæcos furores pone; pone vitream
Bilémque, et irritas minas:
'Nicholas Felton, bishop of Ely, died Octob. 3, 1626, not many days after bishop Andrews, before celebrated.
Quid temerè violas non nocenda numina,
Subitòque ad iras percita ?
Non est, ut arbitraris elusus miser,
Mors atra Noetis filia,
Erebove patre creta, sive Erinnye,
Vastove nata sub Chao:
Ast illa, cœlo missa stellato, Dei
Messes ubiqué colligit;
Animásque mole carneâ reconditas
In lucem et auras evocat:
Ut cùm fugaces excitant Horæ diem,
Themidos Jovisque filiæ;
Et sempiterni ducit ad vultus Patris :
At justa raptat impios
Sub regna furvi luctuosa Tartari,
Sedésque subterraneas."
Hanc ut vocantem lætus audivi, citò
Foedum reliqui carcerem,
Volatilésque faustus inter milites
Ad astra sublimis feror:
Vates ut olim raptus ad ccelum senex,
Auriga currûs ignei.
Non me Boötis terruere lucidi
Sarraca tarda frigore, aut
Formidolosi Scorpionis brachia;
Non ensis, Orion, tuus.
Prætervolavi fulgidi solis globum,
Longèque sub pedibus deam
Vidi triformem, dum coërcebat suos
Frænis dracones aureis.
Erraticorum siderum per ordines,
Per lacteas vehor plagas,
Velocitatem sæpe miratus novam ;
Donec nitentes ad fores
Ventum est Olympi, et regiam crystallinam, et
Stratum smaragdis atrium.
Sed hic tacebo; nam quis effari queat,
Oriundus humano patre,
Amoenitates illius loci? Mihi
Sat est in æternum frui.
Naturam non pati senium 3.
HEU, quàm perpetuis erroribus acta fatiscit
Avia mens hominum, tenebrisque immersa pro-
Oedipodioniam volvit sub pectore noctem !
Quæ vesana suis metiri facta deorum
Audet, et incisas leges adamante perenni
Assimilare suis, nullóque solubile sæclo
Consilium fati perituris alligat horis !
Ergóne marcescet sulcantibus obsita rugis
Naturæ facies, et rerum publica mater
Omniparum contracta uterum sterilescet ab ævo!
Et, se fassa senem, malè certis passibus ibit
Sidereum tremebunda caput? Num tetra vetustas,
Annorúmque æterna fames, squalórque, sitús-
Exemisse malo, gyrósque dedisse perennes ?
Ergo erit ut quandoque sono dilapsa tremendo
Convexi tabulata ruant, atque obvius ictu
Stridat uterque polus, superâque ut Olympius
Decdat, horribilisque retectâ Gorgone Pallas;
Qualis in Ægæam proles Junonia Lennon
Deturbata sacro cecidit de limine cœli ?
Tu quoque, Phoebe, tui casus imitabere nati;
Præcipiti curu, subitâque ferere ruinâ
Pronus, et extinctâ fumabit lampade Nereus,
Et dabit attonito feralia sibila ponto.
Tunc etiam aërei divulsis sedibus Hæmi
Dissultabit apex, imóque allisa barathro
Terrebunt Stygium dejecta Ceraunia Ditem,
In superos quibus usus erat, fraternáque bella.
At Pater Omnipotens, fundatis fortiùs astris,
Consuluit rerum summæ, certóque peregit
Pondere fatorum lances, atque ordine summo
Singula perpetuum jussit servare tenorem.
Volvitur hinc lapsu mundi rota prima diurno;
Raptat et ambitos sociâ vertigine cœlos.
Tardior haud solito Saturnus, et acer ut olim
Fulmineum rutilat cristatâ casside Mavors.
Floridus æternum Phoebus juvenile coruscat,
Nec fovet effoetas loca per declivia terras
Devexo temone Deus; sed, semper amicâ
Luce potens, eadem currit per signa rotarum.
Surgit odoratis paritèr formosus ab Indis,
Æthereum pecus albenti qui cogit Olympo,
Manè vocans, et serus agens in pascua cœli ;
Temporis et gemino dispertit regna colore.
Fulget, obitque vices alterno Delia cornu,
Cæruleúmque ignem paribus complectitur ulnis.
Nec variant elementa fidem, solitóque fragore
Lurida perculsas jaculantur fulmina rupes,
Nec per inane furit leviori murmure Corus,
Stringit et armiferos æquali horrore Gelonos
Trux Aquilo, spirátque hyemem, nimbósque vo-
lutat.
Ut'que solet, Siculi diverberat ima Pelori
Rex maris, et raucâ circumstrepit æquora con-
Oceani Tubicen, nec vastâ mole minorem
Egæona ferunt dorso Balearica cete.
Sed neque, Terra, tibi sæcli vigor ille vetusti
Priscus abest, servátque suum Narcissus odorem,
Et puer ille suum tenet, et puer ille, decorem,
Phoebe, tuúsque, et, Cypri, tuus; nec ditior olim
Terra datum sceleri celavit montibus aurum
Conscia, vel sub aquis gemmas. Sic denique in
Ibit cunctarum series justissima rerum ;
Donec flamma orbem populabitur ultima, latè
Circumplexa polos, et vasti culmina cœli;
Ingentique rogo flagrabit machina mundi.
De Idea Platonica quemadmodum Aristoteles
intellexit.
DICITE, sacrorum præsides nemorum deæ ;
Túque, O noveni perbeata numinis
Memoria mater, quæque in immenso procul
Antro recumbis, otiosa Eternitas,
Monumenta servans, et ratas leges Jovis,
Calique fastos, atque ephemeridas Deûm;
Quis ille primus, cujus ex imagine
Natura solers finxit humanum genus,
Eternus, incorruptus, æquævus polo,
Unúsque et universus, exemplar Dei?
Haud ille Palladis gemellus innubæ
Interna proles insidet menti Jovis ;
Sed quamlibèt natura sit communior,
Tamen seorsùs extat ad morem unius,
Et, mira, certo stringitur spatio loci:
Seu sempiternus ille siderum comes
Cœli pererrat ordines decemplicis,
Citimúmve terris incolit lunæ globum :
Sive, inter animas corpus adituras sedeus,
Obliviosas torpet ad Lethes aquas :
Sive in remotâ fortè terrarum plagâ
Incedit ingens hominis archetypus gigas,
Et diis tremendus erigit celsum caput,
Atlante major portitore siderum.
Non, cui profundum cæcitas lumen dedit,
Dircæus augur vidit hunc alto sinu;
Non hunc silente nocte Plëiones nepos
Vatum sagaci præpes ostendit choro;
Non hunc sacerdos novit Assyrius, licèt
Longos vetusti commemoret atavos Nini,
Priscúmque Belon, inclytúmque Osiridem
Non ille, trino gloriosus nomine,
Ter magnus Hermes, ut sit arcani sciens,
Talem reliquit Isidis cultoribus.
At tu, perenne ruris Academi decus,
(Hæc monstra si tu primus induxti scholis,)
Jam jam poetas, urbis exules tuæ,
Revocabis, ipse fabulɛtor maximus;
Aut institutor ipse migrabis foras.
NUNC mea Pierios cupiam per pectora fontes
Irriguas torquere vias, totúmque per ora
Volvere laxatum gemino de vertice rivum;
Ut, tenues oblita sonos, audacibus alis
Surgat in officium venerandi Musa parentis.
Hoc utcunque tibi gratum, pater optime, carmen
Exiguum meditatur opus; nec novimus ipsi
Aptiùs à nobis quæ possunt munera donis
Respondere tais, quamvis nec maxima possint
Respondere tuis, nedum ut par gratia donis
Esse queat, vacuis quæ redditur arida verbis.
Sed tamen hæc nostros ostendit pagina census.
Et quod habemus opum chartâ numeravimus
istâ,
Quæ mihi sunt nullæ, qnisi quas dedit aurea Clio,
Quas mihi semoto somni peperere sub antro,
Et nemoris laureta sacri Parnassides umbræ.
Nec tu vatis opus divinum despice carmen,
Quo nihil æthereos ortus, et semina cœli,
Nil magis humanam commendat origine mentem,
Sancta Promethëæ retinens vestigia flammæ.
Carmen amant superi, tremebundáque Tartara
Ima ciere valet, divósque ligare profundos,
Et triplici duro Manes adamante coercet.
Carmine sepositi retegunt arcana futuri
Phœbades, et tremula pallentes ora Sibyllæ :
Carmina sacrificus sollennes pangit ad aras,
Aurea seu sternit motantem cornua taurum ;
Seu cùm fata sagax fumantibus abdita fibris
Consulit, et tepidis Parcam scrutatur in extis.
Nos etiam, patrium tunc cùm repetemus Olym.
Æternæque moræ stabunt immobilis ævi, [pum
Ibimus auratis per cœli templa coronis ;
Dulcia suaviloquo sociantes carmina plectro,
Astra quibus, geminique poli convexa, sonabunt.
Spiritus et rapidos qui circinat igneus orbes,
Kune quoque sidereis intereinit ipse choreis
Immortale melos, et inenarrabile carmen;
Torrida dum rutilus compescit sibila Serpens,
Demissóque ferox gladio mansuescit Orion;
Stellarum nec sentit onus Maurusius Atlas.
Carinina regales epulas ornare solebant,
Cùm nondum luxus, vastæque immensa vorago
Nota gula, et modico spumabat cœna Lyæo.
Tum, de more sedens festa ad convivia vates,
Esculea intonsos redimitus ab arbore crines,
Heroúmque actus, imitandáque gesta canebat,
Et chaos, et positi latè fundamina mundi,
Reptant ésque deos, et alentes numina glandes,
Et nondum Ætnæo quæsitum fulmen ab antro.
Denique quid vocis modulamen inane juvabit,
Verborum senúsque vacans, numerique loquacis?
Silvestres decet iste choros, non Orphea, cantus,
Qui tenuit fluvios, et quercubus addidit aures,
Carmine non citharâ; simulachráque functa ca-
nendo
Compulit in lacrymas; habet has à carmine laudes.
Nec tu perge, precor, sacras contemnere Musas, Nec vanas inopésque puta, quarum ipse peritus Munere mille sonos numeros componis ad aptos; Millibus et vocem modulis variare canoram Doctus, Arionii meritò sis nominis hæres. Nunc tibi quid mirum, si me genuisse poetam Contigerit, charo si tam propè sanguine juncti Cognatas artes, studiumque affiue, sequamur? Ipse volens Phoebus se dispertire duobus Altera dona mihi, dedit altera dona parenti; Dividuúmque Deum, genitórque puerque, tene
Tu tamen ut simules teneras odisse Camoenas, Non odisse reor; neque enim, pater, ire jubebas Quà via lata patet, quà pronior area lucri, Certáque condendi fulset spes aurea nummi : Nec rapis ad leges, malè custoditáque gentis Jura, nec insulsis damnas clamoribus aures ; Sed, magis excultam cupiens ditescere mentem, Me procul urbano strepitu, secessious altis Abductum, Aoniæ jucunda per otia ripa, Phœbæo lateri comitem sinis ire beatum. Officium chari taceo commune parentis ; Me poscunt majora: tuo, pater optime, sumptu Cùm mihi Romulea patuit facundia linguæ, Et Latii veneres, et quæ Jovis ora decebant Grandia magniloquis elata vocabula Graiis, Addere suasisti quos jactat Gallia flores; Et quam degeneri novus Italus ore loquelam Fundit, barbaricos testatus voce tumultus; Quæque Palæstinns loquitur mysteria vates. Denique quicquid habet cœlum, subjectaque cœlo Terra parens, terræque et cœlo interfluus aer, Quicquid et unda tegit, pontique agitabile marFer te nôsse licet, per te, si nôsse libebit: [mor, Dimotâque venit spectanda scientia nube, Náque conspicuos inclinat ad oscula vultus, Ni fugis velim, ni sit libâsse molestum.
I nunc, confer opes, quisquis malesanus avitas Austriaci gazas, Peruanaque regna, præoptas. Quæ potuit majora pater tribuisse, vel ipse Jupiter, excepto, donâsset ut omnia, cœlo ? Non potiora dedit, quamvis et tuta fuissent, Publica qui juveni commisit lumina nato, Atque Hyperionios currus, et fræna diei, Et circùm undantem radiatâ luce tiaram. Ergo ego, jam doctæ pars quamlibet ima catervæ,
Victrices hederas inter laurósque sedebo;
Jámque nec obscurus populo miscebor inerti,
Vitabúntque oculos vestigia nostra profanos.
Este procul, vigiles Curæ, procul este, Querelæ,
Invidiæque acies transverso tortilis hirquo.
Sæva nec anguiferos extende, Calumnia, rictus;
In me triste nihil, fœdissima turba, potestis,
Nec vestri sum juris ego; securáque tutus
Pectora, vipereo gradiar sublimis ab ictu.
At tibi, chare pater, postquam non æqua merenti
Posse referre datur, nec dona rependere factis,
Sit memorásse satis, repetitáque munera grato
Percensere animo, fidæque reponere menti.
Et vos, O nostri, juvenilia carmina, lusus,
Si modò perpetuos sperare audebitis annos,
Et domini superesse rogo, lucémque tueri,
Nec spisso rapient oblivia nigra sub Orco;
Forsitan has laudes, decantatúmque parentis
Nomen, ad exemplum, sero servabitis ævo.
Ad Salsillum, Poetam Romanum, ægrotantem 4.
SCAZONTES.
O MUSA, gressum quæ volens trahis claudum,
Vulcanióque tarda gaudes incessu,
Nec sentis illud in loco minus gratum,
Quàm cùm decentes Aava Deiope suras
Alternat aureum ante Junonis lectum;
Adesdum, et hæc s'is verba pauca Salsillo
Refer, Camoena nostra cui tantum est cordi,
Quámque ille magnis prætulit immeritò divis,
Hæc ergo alumnus ille Londini Milto,
Diebus hisce qui suum linquens nidum,
Polique tractum, pessimus ubi ventorum,
Insanientis impotensque pulmonis,
Pernix anhela sub Jove exercet flabra,
Venit feraces Itali soli ad glebas,
Visum superbâ cognitas urbes famâ,
Virósque, doctæque indolem juventutis.
Tibi optat idem hic fausta multa, Salsille,
Habitúmque fesso corpori penitùs sanum ;
Cui nunc profunda bilis infestat renes,
Præcordiisque fixa damnost n spirat;
Nec id pepercit impia, quòd tu Romano
Tam cultus ore Lesbium condis melos.
O dulce divûm munus, O Salus, Hebes
Germana! Tuque, Phœbe, morborum terror,
Pythone.cæso, sive tu magis Pæan
Libentèr rudis, hic tuus sacerdos est.
Querceta Fauni, vósque rore vinoso
Colles benigni, mitis Evandri sedes,
Siquid salubre vallibus frondet vestris,
Levamen ægro ferte certatim vati.
Sic ille, charis redditus rursùm Musis,
Vicina dulci prata mulcebit cantu.
Ipse inter atros emirabitur lucos
Numa, ubi beatum degit otium æternum,
Suam reclinis semper Ægeriam spectans.
Tumidúsque et ipse Tibris, hinc delinitus,
Spei favebit annuæ colonorum;
Nec in sepulchris ibit obsessum reges,
Nimiùm sinistro laxus irruens loro :
4 Giovanni Salsilli had complimented Milton at Rome in a Latin tetrastich for his Greek, Latin, and Italian, poetry. Milton, in return, sent these elegant Scazontes to Salsilli when indisposed.
Sed fræna meliùs temperabit undarum, Adusque curvi salsa regna Portumni,
Joannes Baptista Mansus, Marchio Villensis, vir ingenii laude, tum literarum studio, nec non et bellicâ virtute, apud Italos clarus in primis est. Ad quem Torquati Tassi Dialogus extat De Amicitia scriptus; erat enim Tassi amicissimus; ab quo etiam inter Campaniæ principes celebratur, in illo poemate cui titulus GERUSALEMME CONQUISTATA, lib. 20).
Fra cavalier magnanimi è cortesi,
Risplende il MANSO.
Is authorem Neapoli commorantem summå benevolentiâ prosecutus est, multaque ei detulit humanitatis officia. Ad hunc itaque hospes ille, antequam ab eâ urbe discederet, ut ne ingratum se ostenderet, hoc carmen misit.
Hæc quoque, Manse, tuæ meditantur carmina laudi
Pierides, tibi, Manse, choro notissime Phœbi ; Quandoquidem ille alium haud æquo est dignatus honore,
Post Galli cineres, et Mecænatis Hetrusci.
Nos etiam in nostro modulantes flumine cygnos
Credimus obscuras noctis sensisse per umbras,
Quà Thamesis late puris argenteus urnis
Occani glaucos perfundit gurgite crines:
Quin et in has quondam pervenit Tityrus oras.
Sed neque nos genus incultum, nec inutile
Quà plaga septeno mundi sulcata Trione [Phœbo,
Brumalem patitur longâ sub nocte Boöten.
Nos etiam colimus Phoebum, nos munera Phœbo
Flaventes spicas, et lutea mala canistris,
Halantémque crocum, perhibet nisi vana vetustas,
Misimus, et lectas Druidum de gente choreas.
Gens Druides antiqua, sacris operata deorum,
Heroum laudes, imitandáque gesta, canebant ;
Hinc quoties festo cingunt altaria cantu,
Delo in harbosa, Graiæ de more puellæ,
Carminibus lætis memorant Corinëida Loxo,
Fatidicámque Upin, cum flavicomâ Hecaërge,
Nuda Caledonio variatas pectora fuco.
Fortunate senex, ergo, quacunque per orbem
Torquati decus, et nomen celebrabitur ingens,
Claráque perpetui succrescet fama Marini;
Tu quoque in ora frequens venies plausúmque
virorum,
Et parili carpes iter immortale volatu.
Dicetur tum sponte tuos habitâsse penates
Cynthius, et famulas venisse ad limina Musas:
At non sponte domum tamen idem, et regis adivit
Rura Pheretiadæ, cœlo fugitivus Apollo;
Ille licèt magnum Alciden susceperat hospes ;
Tu quoque, si nostræ tantùm valet aura Ca- Tantùm ubi clamosus placuit vitare bubulcos,
![[blocks in formation]](https://books.google.cl/books/content?id=quw_AAAAYAAJ&output=html_text&pg=PA537&img=1&zoom=3&hl=en&q=breast&cds=1&sig=ACfU3U2aaspnCZjgOg8XXoovXFLOZw0EDg&edge=0&edge=stretch&ci=53,746,405,264)
Officia in tumulo; cupis integros rapere Orco,
Quà potes, atque avidas Parcarum eludere leges:
Amborum genus, et variâ sub sorte peractam
Describis vitam, morésque, et dona Minervæ ;
Emulus illius, Mycalen qui natus ad altam
Rettulit Æolii vitam facundus Homeri.
Ergo ego te, Cliûs et magni nomine Phœbi,
Manse pater, jubeo longum salvere per ævum,
Missus Hyperboreo juvenis peregrinus ab axe.
Nec tu longinquam bonus aspernabere Musam,
Quæ nuper gelidâ vix enutrita sub Arcto,
Imprudens, Italas ausa est volitare per urbes.
'At Naples Milton was introduced to Giovanni Battista Manso, marquis of Villa. Milton at leaving Naples sent this poem to Manso. He was a nobleman of distinguished rank and fortune, had supported a military character with high reputation, of unblemished morals, a polite scholar, a celebrated writer, and an universal patron. It was among his chief honours, that he had been the friend of Tasso: and this circumstance, above all others, must have made Milton ambitious of his acquaintance,
Nobile mansueti cessit Chironis in antrum,
Irriguos inter saltus, frondosáque tecta,
Peneium propè rivum: ibi sæpe sub ilice nigrâ,
Ad citharæ strepitum, blandâ prece victus amici,
Exilii duros lenibat voce labores.
Tum neque ripa suo, barathro nec fixa sub imo
Saxa stetere loco; nutat Trachinia rupes,
Nec sentit solitas, immania pondera, silvas;
Emotæque suis properant de coilibus orni,
Mulcentúrque novo maculosi carmine lynces.
Diis dilecte senex, te Jupiter æquus oportet
Nascentem, et miti lustrârit lumine Phoebus,
Atlantisque nepos; neque enim, nisi charus ab
Diis superis, poterit magno favisse poetæ. [ortu
Hinc longæva tibi lento sub flore senectus
Vernat, et Æsonios lucratur vivida fusos;
Nondum deciduos servans tibi frontis honores,
Ingeniúmque vigens, et adultum mentis acumen.
O mihi si mea sors talem concedat amicum,
Phœbæos decorâsse viros qui tam benè nôrit,
Siquandò indigenas revocabo in carmina reges,
Arturúmque etiam sub terris bella moventein!
Aut dicam invicta sociali fœdere mensæ
Magnanimos heroas; et, O modo spiritus adsit,
Frangam Saxonicas Britonum sub Marte pha-
langes!
Tandem ubi non tacitæ permensus tempora vitæ,
Annorúmque satur, cineri sua jura relinquam,
Ille mihi lecto madidis astaret ocellis,
Astanti sat erit si dicam, sim tibi curæ ;
Ille meos artus, liventi morte solutos,
Curaret parvâ componi mollitèr urnâ :
Forsitan et nostros ducat de marmore vultas,
Nectens aut Paphiâ myrti aut Parnasside lauri
Fronde comas, at ego securâ pace quiescam.
Tum quoque, si qua fides, si præmia certa bono-,
![[blocks in formation]](https://books.google.cl/books/content?id=quw_AAAAYAAJ&output=html_text&pg=PA537&img=1&zoom=3&hl=en&q=breast&cds=1&sig=ACfU3U2aaspnCZjgOg8XXoovXFLOZw0EDg&edge=0&edge=stretch&ci=441,1422,408,69)
Quò labor et mens pura vehunt, atque ignea
virtus,
Secreti hæc aliquâ mundi de parte videbo,
Quantum fata sinunt; et, totâ mente serenum
Ridens, purpureo suffundar lumine vultus,
Et simul æthereo plaudam mihi lætus Olympo.
Thyrsis et Damon, ejusdem vicinia pastores,
eadem studia sequuti, à pueritia amici erant,
ut qui plurimùm. Thyrsis animi causâ pro-
fectus peregrè de obitu Damonis nuncium ac-
cepit. Demùm posteà reversus, et rem ità
esse comperto, se, suámque solitudinem, hoc
carmine deplorat. Damonis autem sub per-
sonâ hic intelligitur Carolus Deodatus ex urbe
Hetruriæ Lucâ paterno genere oriundus, cæ-
tera Anglus; ingenio, doctrinâ, clarissimisque
cæteris virtutibus, dum viveret, juvenis egre-
gius.
HIMERIDES nymphæ (nam vos et Daphuin, et Hy-
Et plorata diu meministis fata Bionis,) [lan,
Dicite Sicelicum Thamesina per oppida carmen:
Quas miser effudit voces, quæ murmura Thyrsis,
Et quibus assiduis exercuit antra querelis,
Flumináque, fontésque vagos, nemorúmque re-
[altam
Dum sibi præreptum queritur Damona, neque
Luctibus exemit noctem, loca sola pererrans.
Et jam bis viridi surgebat culmus aristâ,
Et totidem flavas numerabant horrea messes,
Ex quo summa dies tulerat Damona sub umbras,
Nec dum aderat Thyrs's; pastorem scilicèt illum
Dulcis amor Musæ Thuscâ retinebat in urbe :
Ast ubi mens expleta domum, pecorisque relicti
Cura vocat, simul assuetâ seditque sub ulmo,
Tum verò amissum tum denique sentit amicum,
Cœpit et immensum sic exonerare dolorem.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
Hei mihi! quæ terris, quæ dicam numina cœlo,
Postquam te immiti rapuerunt funere, Damon!
Siccine nos linquis, tua sic sine nomine virtus
Ibit, et obscuris numero sociabitur umbris ?
At non ille, animas virgâ qui dividit aureâ,
Ista velit, dignúmque tui te ducat in agmen,
Ignavúmque procul pecus arceat omne silent âm.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
Quicquid erit, certè nisi me lupus ante videbit,
Indeplorato non comminuere sepu chro,
Constabitque tuus tibi honos, longùmque vigebit
Inter pastores; Illi tibi vota secundo
Solvere post Daphnin, post Daphnin dicere laudes,
Gaudebunt, dum rura Pales, dum Faunus, amabit.
Si quid id est,priscámque fidem coluisse, piúmque
J'altadiásque artes, sociúmque habuisse canorum,
Ie domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
[Damon;
Hæc tibi certa manent, tibi erunt hæc præmia,
At mihi quid tandem fiet modò ? qui mihi fidus
Hærebit lateri comes, ut tu sæpe solebas
Frigoribus duris, et per loca 'keta pruinis,
Aut rapido sub sole, siti morientibus herbis?
Sie opus in magnos fuit eminus ire leones,
| Aut avidos terrere lupos præsepibus altis;
Quis fando sopire diem, cantúque, solebit?
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
Pectora cui credam ? quis me lenire docebit
Mordaces curas, quis longam fallere noctem
Dulcibus alloquiis, grato cùm sibilat igni
Molle pyrum, et nucibus strepitat focus, et ma-
Jus Auster
Miscet cuncta foris, et desuper intonat ulmo ?
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
Aut æstate, dies medio dum vertitur axe, [agni.
Cùm Pan æsculeâ somnum capit abditus umbrâ,
Et repetunt sub aquis sibi nota sedilia nymphæ,
Pastorésque latent, stertit sub sepe colonus;
Quis mihi blanditiásque tuas, quis tum mihi risus,
Cecropiósque sales referet, cultosque lepores?
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
At jam solus agros, jam pascua solus oberro,
Sicubi ramosæ densantur vallibus umbræ ;
Hic serum expecto; supra caput imber et Eurus
Triste sopant, fractaque agigata crepuscula silvæ.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
[herbis
Heu, quam cùlta mihi priùs arva procacibus
Involvuntur, et ipsa situ seges alta fatiscit! ✔
Innuba neglecto marcescit et uva racemo,
Nec myrteta juvant; ovium quoque tædet, at illæ
Morent, in'que suum convertunt ora magistrum.
Ite domum impasti, domino jam non vaçat,
Tityrus ad corylos vocat, Alphesibœus ad ornos,
Ad salices Aegon, ad flumina pulcher Amyntas ;
"Hic gelidi fontes, hic illita gramina musco,
Hic Zephyri, hic placidas interstrepit arbutus
undas:"
Ista canunt surdo, frutices ego nactus abibam.
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
Mopsus ad hæc, nam me redeuntem forte notârat,
(Et callebat avium linguas, et sidera Mopsus,)
"Thyrsi, quid hoc ?" dixit, “ quæ te coquit im-
proba bilis?
Aut te perdit amor, aut te malè fascinat astrum;
Saturni grave sæpe fuit pastoribus astrum,
lutimáque obliquo figit præcordia plumbo."
Ite domum impasti, domino jam nɔn vacat,
agni.
[turum est ?
Mirantur nymphæ, et "quid te, Thyrsi, fu-
Quid tibi vis?" aiunt ; "
nou hæc solet esse ju-
ventæ
Nubila frons, oculique truces, vultúsque severi;
Illa choros, lusúsque leves, et semper amorem
Jure petit: bis ille miser qui serus amavit."
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
Venit Hyas, Dryopéque, et filia Baucidis Aegle,
Ducta nodos, cithara que sciens, sed perdita fastu
Venit Idumanii Chloris vicina fluenti;
Nil me blanditiæ, nil me solantia verba,
Nil me, si quid adest, movet, aut spes ulla fu-
Ite domum impasti, domino jam non vacat,
agni.
Hei mihi! quam similes ludunt per prata juven-
Omnes unanimi secum sibi lege sodales! [ci,
Nec magis hunc alio quisquam secernit amicum
De grege; sic densi veniunt ad pabula thoes,
|