obstinati sibi ipsis thesaurisant, juxta duritiem suam, et impœnitens cor suum, quo bonitatem, et patientiam, ac longanimitatem Dei, eos ad Proverb. 1. pœnitentiam invitantis, contemnunt. Tunc clamabunt ad me, et non exaudiam, quærent me, et non invenient, quia oderunt scientiam, nec receperunt disciplinam Domini; sed abhorruerunt a consilio meo, et correctionem meam despexerunt: tunc nimis sero pulsabunt post clausum ostium, et petent misericordiam in die judicii. O terribilis vox justi judicis, quæ contra eos pronunciabitur. Nam dicetur ad illos : Ite maledicti in ignem æternum, qui paratus est Diabolo et angelis suis. Ideo, fratres, operemur dum dies est, quia veniet nox, in qua nemo poterit operari. Dum lucem habemus, credamus in lucem, ne abjiciamur in tenebras exteriores, ubi erit fletus et stridor dentium. Non abutamur bonitate Dei, nos ad pœnitentiam invitantis, et promittentis veniam, modo ad eum convertamur in corde contrito et spiritu humiliato, quia, etsi peccata nostra rubicunda sint ut purpura, tamen ut nix dealbantur. Convertimini a peccatis vestris, dicit Dominus, et iniquitates vestræ non erunt vobis exitio. Abjicite a vobis omnem impietatem, quam fecistis, Facite vobis corda nova. Quare moriemini in peccatis vestris ? Nolo enim mortem peccatoris, dicit Dominus, sed magis ut convertatur, et vivat. Etsi enim peccavimus, tamen habemus advocatum Jesum Christum justum, et ipse est propiciatio pro peccatis nostris. Vulneratus est enim propter iniquitates nostras, et afflictus propter scelera nostra. Convertamur igitur ad eum, quia misericors est, persuadentes nobis ipsis, quod nos expectet, et paratus sit recipere revertentes, et ignoscere nobis, si vera pœnitentia redeamus, si nos ei subjicimus, et volumus ambulare in viis ejus, si suave jugum et onus suum leve velimus ferre, ut eum sequamur in humilitate, patientia, caritate, quæramus semper gloriam ejus, et quilibet diligenter in sua vocatione Deo inserviat. Hæc si fecerimus, liberabit nos Christus a maledictione legis, et ab æterna ira, quæ eveniet illis, qui ad sinistram sta bunt, et nos ad dextram collocabit, et benedicet illa dulcissima benedictione: Venite benedicti a Patre meo, possidete regnum, quod vobis paratum est ante conditum mundum: ad quod nos ex infinita sua misericordia perducere dignetur. Amen. Tunc genu flexo, orabunt Psalmum [50]. Miserere mei Deus, secundam magnam misericordiam tuam. Kyrie eleison. Christe eleison. Pater noster, qui es in cœlis. &c. Domine, exaudi orationem meam. * Responsio. Sed libera nos a malo. Deus meus, sperantes in te. Preces nostras, quæsumus Domine, clementer exaudi, et confitentium tibi parce peccatis, ut quos conscientia delictorum accusat, indulgentia propiciationis tuæ absolvat, per Dominum nostrum. Omnipotens et misericors Deus, qui contritorum non despicis gemitus, et nihil odisti eorum quæ feceras, qui non vis mortem peccatoris, sed magis ut convertatur, et vivat; ignosce clementer peccatis nostris, recipe et consolare nos, qui laboramus et onerati sumus pondere peccatorum. Tibi proprium est misereri, ad te solum pertinet remittere peccata Parce Domine, parce populo tuo, quem redemisti. Non intres in judicium cum servis tuis, qui sumus terra et pulvis. Sed averte a nobis iram tuam, quia nostram miseriam agnoscimus, et ex animo de peccatis dolemus. Accelera ut auxilieris nobis in hoc seculo, ut tecum in æternum vivamus in futuro, per Dominum. &c. Antiphona. Converte nos, Domine, et convertemur: propicius esto, Domine, populo tuo, qui ad te convertitur in jejuniis, lachrymis et precibus, quia es misericors, et plenus miserationum, longanimis, et paratus ad ignoscendum. Tu parcis peccatoribus, et in ira misericordiæ recordaris. Parce Domine, parce populo tuo, et ne des hæreditatem tuam ad opprobrium. Exaudi nos Domine, quia benigna est misericordia tua, et juxta multitudinem miserationum tuarum respice nos.] Finis. Excufum Londini apud Reginaldum Wolfium, Regiæ Maieft. in Latinis typo graphum. Cum priuilegio Regia Maieftatis. pite regnum illud, quod vobis paratum fuit ab origine mundi. Largire hoc, quæsumus te, misericors Pater, per Jesum Christum me diatorem ac serva torem nostrum. Finis libri publicarum Precum [A misprint for, Sepultura. See p. 408.] D. Augustinus De civitate Dei, libro primo, capite. 12. CURATIO funeris, conditio sepulturæ, pompa exequiarum, magis sunt vivorum solatia, quam subsidia mortuorum. In commendationibus Benefactorum. AD cujusque termini finem, commendatio fiat fundatoris, aliorumque clarorum virorum, quorum beneficentia Collegium locupletatur. Ejus hæc sit forma. Primum recitetur clara voce Oratio dominica. PATER noster qui es in cœlis. &c. Posthac legatur caput 44. Ecclesiastici. His finitis, sequatur concio, in qua concionator Fundatoris amplissimam munificentiam prædicet: quantus sit literarum usus ostendat : quantis laudibus afficiendi sunt, qui literarum studia beneficentia sua excitent: quantum sit ornamentum Regno doctos viros habere, qui de rebus controversis vere judicare possunt: quanta sit scripturarum laus, & quantum illæ omni humanæ auctoritati antecedant, quanta sit ejus doctrinæ in vulgus utilitas, & quam late pateat: quam egregium & regium sit (cui Deus universæ plebis suæ curam commisit) de multitudine ministrorum verbi laborare, atque hi ut honesti atque eruditi sint, curare: atque alia ejus generis, quæ pii & docti viri cum laude illustrare possint. Hac Concione perorata, decantetur. BENEDICTUS Dominus Deus Israel. Ad extremum hæc adhibeantur. Minister. In memoria æterna erit justus. Responsio. Minister. Ab auditu malo non timebit. Justorum animæ in manu Dei sunt. Responsio. Nec attinget illos cruciatus. Oremus. DOMINE Deus, resurrectio & vita credentium, qui semper es laudandus, tam in viventibus, quam in defunctis, agimus tibi |