THE SAME TRANSLATED.

'Αρ' ουν καταγνούς του κασιγνητου θανείν, έπειτα δούλοις ανδράσιν ξυγγνώσομαι ; αδελφός ουμός ουδέν έκτεινεν βροτών, βουλών δ' άποινα, θάνατον ήντλησεν πικρόν και μήν εκείνου τίς μ' έδείθ' ύπερ; τίς ήν ο νουθετήσας γονυπετής θυμούμενον, φύσιν ξύναιμoν και φιλόφρονας τρόπους φράζων; τίς είπεν, ως και δυσδαίμων ανήρ, μέγαν στρατηγόν πενθερόν θ' αυτου λιπών, έμοι ξυνέμαχησ’; οίά μ' 'Αρέος εν κλόνα κείνος πεσόντ ερρύσατ', έκ τ' ηύδησ’ έπος, ζη και τυράννευ', ώ κασιγνητον κάρα; τίς είφ, υπαιθρίοισιν ως έκείμεθον πάγοισιν ημιθνήθ', ο δ' άμπισχων έμε τοίς οίσι πέπλοις, είτα γυμνωθεν δέμας αυτόν παρέσχε νυκτός ατηρώ κρύει ; ήδειν τάδ' οργή δ' άγριωμένος τότε κακώς διώλεσ'· ουδ' άρ' εις υμών έμού ούτως έκήδεθ', ώστ' αναμνήσαι πάλιν αλλ' οικετών γ' επεί τις ή διακόνων

Have done a drunken slaughter, and defaced
The precious image of our dear Redeemer,
You straight are on your knees for pardon, pardon ;
And I, unjustly too, must grant it you:
But for my brother not a man would speak,
Nor I, ungracious, speak unto myself
For him, poor soul !—The proudest of
Have been beholden to him in his life;
Yet not a man would once plead for his life.
O God! I fear, thy justice will take hold
On me, and mine, and

you,
and
yours

for this.

you all

FROM BYRON.

The kiss, dear maid, thy lip has left

Shall never part from mine,
Till happier hours restore the gift

Untainted back to thine.

ύβριν πάρoινoν ύβρισ’, αυτούργο χερι φθείρας θεου Σωτήρος εικαστόν δέμας, προσπίπτετ', αναβοάτε σύγγνοιάν μ' έχειν, κάγώ ξυνέγνων, άδικα μεν, πεισθείς δ' όμως. υπέρ δ' αδελφού φθόγγον ουδέν' ήν κλύειν αλλ' ουδ' εν οίκτο προϊθέμην τλήμων εγώ τον οικτρά πάσχοντ'· όστις, όν γ' έζη χρόνον, τοίς εν πόλει πρώτοισιν ήν ευεργετής, ξυνήγορον δ' ουχ εύρε του σώσαι βίον. φεύ, φεύμέτεισι δή τις εκ θεού δίκη πράξαντας ημάς ταύτα, πάν θ' ημών γένος.

THE SAME TRANSLATED.

Tuum labellis hæret impressum meis,

Dilecta virgo, basium ;
Hærebit usque, donec intactum tibi

,
Reddat dies felicior.

Thy parting glance, which fondly beams,

An equal love may see;
The tear, that from thine eyelid streams,

Can weep no change in me.

I ask no pledge to make me blest

In gazing when alone,
Nor one memorial for a breast,

Whose thoughts are all thine own.

Nor need I write; to tell the tale

My pen were doubly weak;
Oh! what can idle words avail,

Unless the heart could speak?

By day or night, in weal or woe,

That heart, no longer free,
Must bear the love it cannot show,

And silent ache for thee.

Abitura vultu me benigno conspicis

Amans amantem non minus ; Caditque ocello lachryma; sed nunquam, fides

Quod nostra mutetur, cadet.

Haud pignus ullum, cujus aspectu fruar

Te solus amissâ, rogo: Haud quærit anima nostra monumentum tui,

Quæ tota de te cogitat.

Scriptisne tecum vis loquamur literis ?

At calamus impotens foret. Nam verba quid me juverint inania,

Ni possit ipsum cor loqui ?

Necesse, fato quicquid accidat novi,

Noctes diesque cor meum
Lugere, amorem dum silentio premat,

Frustraque te desideret.

G